Reisverslag Schotland 5 mei t/m 13 mei 2001
(met een paar foto's van foto's uit het foto-album)
Zaterdag:
Hoera! eindelijk de vakantie waar Paul en ik zo naar uitgekeken hebben.
Om 12.30 uur ned. tijd zal het vliegtuig vertrekken.
Ik heb nog nooit echt gevlogen en doe heel stoer.
Maar als ie dan werkelijk opstijgt, gebeurt er iets raar met me...
Bloed trekt langzaam uit mijn hoofd, ik heb de neiging om me helemaal in te snoeren, grijp de leuningen vast, en durf niet meer door het raampje te kijken.
Ik krijg visioenen van een neerstortende Fokker 100, want zoals Paul grappend zegt is het er statistisch gezien tijd voor...:(
Pfff,ademhaling is ook out of control, ik probeer te ontspannen, maar mijn maag en hart moeten eerst weer op de normale plek.
Na enige tijd krijg ik alles weer redelijk onder controle, en krijg weer oog voor de omgeving.
Ik hou daarbij scherp gelaatsuitdrukkingen in de gaten, van zowel het cabine-personeel als de overige reizigers.
Het lijkt normaal....
Verder gaat het redelijk, en eindelijk vind ook ik het uitzicht adembenemend.
Af en toe maakt ie een bocht en voelt het alsof ie een lekke band(..) heeft en ik zie de vleugel trillen...maar niemand die ik om me heen zie reageert erop..
Het dalen ging heel geleidelijk en ik ontspande me daarbij iets beter.
(Met dank aan de piloot voor de zachte landing).
Paul ook bedankt voor je geestelijke bijstand tijdens dit hachelijke avontuur :)
Na landing in Edinburgh de huurauto opgepikt en op weg naar Aviemore, ons eerste onderkomen voor 2 nachten.
Aviemore is een echt toeristisch ski-gebied, er ligt ook nog sneeuw op de hoge bergen.(Cairngorm Mountains)
We hebben er heerlijk gewandeld en geklommen.
Het eten in ons hotel "Cairngorm" is matig.
Onder het eten blijkt er in een aangrenzende ruimte een of ander feest te zijn, we zien van alles langs ons tafeltje komen, van ordie-kilts (zit er echt nix onder?) tot mislukte permanentjes, gekleed in pastelgekleurde altijd te nauwe truitjes, op wiebelende hakjes vergezeld door witte pafferige (in een ver verleden stoere) zeebonken met verlepte tattoos.
Morgenavondmaar ergens anders eten.
Zondag:
Na een echt Schots ontbijt, sausages, scrambled eggs, toast, gebakken aardappelen,mushrooms, white beans in tomato-sauce, gebakken bloedworst, bacon...pffff we zitten tjokvol tot vanavond, op naar het wildlife park in Kincraig.
I.v.m.de MKZ moeten we met de auto over een desinfecterende mat rijden, iets wat wede hele vakantie tegen kwamen, en mag je niet met je auto door het park helaas,maar er rijdt een bus doorheen.
In het park zelf mag je wel wandelen maar overal moet je met je naaldhakjes :)over desinfecteermatten lopen.
We zien prachtige beesten, sommige in het wild al niet meer te zien in Schotland,en ze leven in een mooie ruime haast natuurlijke omgeving.
's Middags een fikse klim naar boven...waar we met de voeten in de sneeuw, maar met T-shirts konden lopen.
Het weer is schitterend, zeker voor Schotse begrippen, en dat zal de hele week zo blijven.
Het diner wordt vanavond genuttigd bij restaurant Little John, en we zijn heel erg benieuwd of we hem ook te zien krijgen :)
Maandag:
Weer een pfff...vol gevoel warm ontbijt verorberd en op naar het volgend plekje,
FortWilliam.
Maar eerst naar Loch Ness....want we zijn niet voor niets echte toeristen :)
Het Loch zelf is adembenemend, maar dat geldt voor alles hier..
Ik ben nu dus voor de 2e keer verliefd geworden in 3 jaar..
dit keer op een land :)
Nessy heeft zichzelf een Volendam-achtig dorp toegeëigend, met zelfs 2 (!) officiële tentoonstellingen.
Wij hebben ons door eentje heen geslagen en nog steeds zijn we niet overtuigd van de echtheid, wel ben ik onder de indruk van de ongelofelijke doorzettingskracht van alle onderzoekers en het vele geld wat met alle verschillende, vele"operaties" om het beessie te zien is gemoeid.
Wat een circus.
Maar een lekker spannend sprookje is nooit weg als je veel geld wilt verdienen toch? Wel heb ik me laten verleiden tot een ontmoeting met zijn natuurgetrouwe beeltenis, en ben lekker op hem gaan zitten.
Daarna doorgereden naar Fort Augustus, waar we deze sluizen die uit 5 oplopende stappen bestaan hebben bekeken. Als je dus per boot deze hoogteverschillen wil overbruggen moet je wel een paar uurtjes geduld hebben.
De naam van het internetcafé annex restaurant :) " Neukcafé", wat we niet onopgemerkt konden laten.....
Laat in de middag aangekomen bij ons 2e hotel "Imperial" te Fort William.
Mooi uitzicht op Loch Linnhe vanuit de kamer.
Wederom vanavond proberen we het diner in ons hotel..wat weer niet echt lekker is.
Wanneer oh wanneer krijgen we nou eens iets lekker te éhéten!!
Dinsdag:
Vanochtend willen we de Ben Nevis (hoogste berg van Groot Brittanië) bekijken/beklauteren,maar het is nogal bewolkt, dus maar eerst een rit naar Mallaig.(een echte aanrader!)
De rit zelf vergt aardig wat van Pauls stuurmanskunsten, het is ongelofelijk mooi,en bovendien is een heel stuk gewoon een soort achtbaan.
Smal, met afgrond en scherpe bochten precies op sterk stijgende en dalende stukken zonder enig overzicht. We kunnen het dan ook niet nalaten om in ons autootje luidruchtig achtbaan-geluiden te maken bij de afdalingen.
JOEHOEOEOEOEen IEIEIEIEIE, enzo....:)
En Paul : Nogmaals diepe bewondering voor je coureurskwaliteiten!!
In Mallaig, blijkt het een vissersdorp wat aan het eind van de wereld lijkt teliggen.
En op het juiste moment, zwemt er een zeehond door de haven, goeie timing reisburo!:)
's Middags op naar de inmiddels zonovergoten Ben Nevis.
Met kabelbaan naar boven, en dan nog een hele klim, en dan ben je natuurlijk nog niet op het toppie, maar aardig dichtbij.
Geweldig,dat ruige mooie Schotland....sorry, wil niet al te kwijlend overkomen...maar als ik dit nu schrijf wil ik weer TERUG!!
Na een wandeling (lees klim) in het gebied treffen we, net op het moment dat we boven zijn, een paraglider aan die net weg-glide..en netjes na een mooie rondcirkelende vlucht naast zijn auto op het parkeerterrein landt.
Vanavond gegeten in het plaatsje Fort William zelf, viel niet tegen en jajajaja we hebben de echte Haggis (roemrucht Schots gerecht) geprobeerd.
Met lange, lange tanden om wat er in zit, maar het smaakt niet slecht.
Het zit tussen gehakt en kleingemaakte paté in. Maar...eens maar niet weer, dat wel:)
Woensdag:
Op naar de volgende plek alweer, Oban.
Op weg ernaartoe door een adembenemend vallei-gebied "Glen Coe", ergruig, via "De drie gezusters" heuvels die met zijn 3-en naast elkaar liggen.
Onderweg zien we erg veel schapen, vooral de kleintjes zijn schattig met hun zwarte koppies
Proberen dus maar om zo'n trosje schaapies te fotograferen, wat Paul na een beklimming met gevaar voor eigen leven gedeeltelijk lukt.
Als ik op mijn eigen sierlijke wijze ook naar boven klim, schrikken ze zich rot van zoveel natuurgeweld dat ze wegrennen.
Dan zien we onderweg, bij Loch Awe, dat je met een bootje naar het Kilchurn Castle kan varen.
Lijkt ons erg leuk, maar helaas meert ie niet aan bij The Castle (lees ruïne) i.v.m. de MKZ, en de daar grazende schaapjes.
Niemand die dus de cruise maakt, behalve wij....het varen op het Loch en langs de ruïne lijkt ons toch de moeite waard, we willen dus toch varen.
Wat vervolgens resulteert in een privé-cruise.
Hardstikke leuk met zijn tweeën in een blauw motorbootje een half uurtje gevaren worden.
Daarna wordt het tijd om ons hotel te gaan zoeken in Oban.
Valt in eerste instantie niet mee, omdat we het in het centrum van het stadje zoeken.
Het blijkt een stukkie ervan af, en we zien veel bejaarden cirkelen rondom het hotel........maar het blijkt het wel te zijn. Het ziet er van buiten leuk uit.
Ronde vormen, wit gepleisterd, en een mooi plekkie aan het water.(Firth of Lorne).
Eenmaal in de piepkleine kamer kijken we uit op een binnenplaats.
Maar de omgeving is mooi, de bar ziet er goed uit met gezellige zitjes, en we besluiten hier dus ook maar vanavond (traditiegetrouw inmiddels) te eten.
Op de parkeerplaats maken we kennis met een , wat later de ober bleek, zonnebadende bruine uitziende man uit Valencia die zich in zijn eigen landje waande, zo warm is het in Schotland.
Vanavond eten we in ons hotel "Queens"waar de gemiddelde leeftijd met de minuut stijgt.
Het eten is ronduit slecht. We bestellen entrecôte en vragen om medium rare.
Blijkt taai en zeer doorbakken te zijn. Bediening is matig, maar oké, het meisje schijnt nieuw te zijn en niet te weten hoe het allemaal werkt.
We horen continue doedelzak en accordeonmuziek door de speakers galmen, en wanen ons op mijn werk. (verpleeghuisbewoners zijn dol op die muziek)
We vragen om de kaart voor het toetje, en tijdens het uitzoeken blijft het meisje,wiebelend van het een op het andere been, bij ons tafeltje (!) wachten tot we een keus hebben gemaakt.
Uit pure balorigheid en beetje geïrriteerd nemen we onze tijd (tot je een ons weegt, meid) na lang wikken en wegen nemen we .......
slechts 2 koffie. Lekker puh!
Donderdag:
Ontbijt in het bejaardenhotel, vergezeld van de overbekende doedelzak/accordeon muziek.
"Manuel",de Valenciaan, zo genoemd door Paul naar de ober in "Fawlty Towers"vertelt in vertrouwen dat het zijn "worst nightmare" is om hier het ontbijt te verzorgen met deze muziek. En dat elke morgen opnieuw : My bonnie is over the ocean....LIVE!! :(
Wij kunnen lekker ontsnappen en gaan vandaag weer een mooie rit maken.
Onderweg zien we op een bordje Grove staan en maken daar een wandeling door een ruig bos met watervalletjes.
De omgeving van Oban is wederom prachtig, het ligt ook zeker aan het jaargetijde,de kleuren blijven ons opvallen, ik waan me continue in de catalogus van het reisburo, met van die prachtige foto?s.
Maar het is echt en het bestaat en het heet gewoon Schotland.
Ook in elk dorp of stadje zie je langs de kant van de weg minstens 2 golfbanen vermeldt staan, en ik heb met Paul te doen.
Geen spullen bij je en een vriendin die wel kwijlt van de omgeving maar niet golft.
Volgend jaar ,beloof ik aan mezelf, verplicht ik hem om minstens 1 rondje te golfen! (Het liefst op St. Andrews als het mogelijk is, maar dat betwijfel ik, dat is nou eenmaal holy ground voor golfers geloof ik)
De caddy heeft ie al wel bij zich :)
Vanmiddag gaan we met een boot de zee op en zien een zeehonden-eiland en een zalmkwekerij....helaas...Schotse zalm wat je in de meeste restaurants krijgt is gewoon gekweekt in een ronde bak. Ze springen wel hoog, en ik mis de hoepels..:)
Die avond eten we in een modern een goed Italiaans getint restaurant.
Smaak is goed, bediening ook, het krijgt een 8+ :)
Mooie avondwandeling en een mooie, rode zonsondergang, klasse timing weer reisburo:), na een warme dag.
Na een avondje zuipen bij Michelle, het kinderarbeidmeisje van het hotel, leuk meisje...raken we in coma.
Vrijdag:
Vandaag gaan we de rit maken naar ons laatste, laatste plekkie..., Leadburn, het moet ergens bij Edinburgh in de buurt liggen, waar we tot zondag zullen blijven.
Het is een hele rit, en komen langs een weer prachtig Loch "Loch Lomond".
Het rijden, toeren, is op zich al een belevenis, en omdat we naar de laatste plaats zullen gaan krijg ik anti-heimwee neigingen . IK WIL NIET MEER NAAR HUIS!
Ik wil hier met Paul gewoon in een leuk wit huis aan een Loch wonen met schaapjes,katten, een pony, een golfbaan en een "Glen Golfer&Bluezz"whisky-stokerij in de bijkeuken :)
Via een ongezellige snelweg komen we in Edinburgh, waar we een voorproefje nemen opde volgende stad-dag.
Ik word overvallen door de imposante oude grote gebouwen en het Edinburgh-Castleop de berg, waar de stad omheen gebouwd is.
Met parken en winkels, 2X Amsterdam maar dan anders :)
Je ruikt de historie.
Als je bovenin Princess street staat en je kijkt naar beneden lijkt het een loper van mensenhoofden..
Moemaar voldaan op weg naar Leadburn.
Het wordt steeds landelijker en het blijkt bijna 40 km. van Edinburgh te liggen.
Echt countrysite in de, wat later blijkt, de Scottish Borders-omgeving te zijn.
In eerste instantie gewoon voorbij het dorp en de Inn te zijn gereden, hebben we het dan gevonden.
Een heel leuk wit, gezellig uitziend met leuke details opgefleurd heel oud, uit 1770 stammende Inn.
We zijn verrast, want de rest was midden in de bewoonde wereld, deze staat op een kruispunt van een uit 4 huizen tellend dorp.
Bovendien heeft dit dorp een station en een informatiebord wat allebei al lang geleden van de aardbodem verdwenen lijkt en er een klein speeltuintje voor in de plaats is gekomen op een doodlopend stuk.
Wandelen heeft geen zin, een stukje bos en voor de rest langs de weg.
Maar de Inn zelf maakt alles goed op alle gebied!
Het bed, de kamer en haar details,de mensen , de gezelligheid, de muziek, het eten,de inrichting, alleen tja.....de wijn was warm. Maar ach...perfectie bestaat niet toch? :)
Toen we eenmaal in bed lagen....hoorden we ...drup drup drup...boven ons.
Snel in de kleren en iemand gehaald, bleek boven ons de douche of leidingen erg te lekken.
Op hoop van zegen, het plafond staat al bol en drupjes vallen op de vloer hopen we dat het wel meevalt.
*snurk*
Zaterdag:
Plafond nog in takt, en droog, wel bol en bladderend.
De op één na laatste ochtend vroeg opstaan,
ontbijt is redelijk, en we krijgen allerlei informatie van de manager wat betreft metde bus naar Edinburgh.
Parkeren is erg duur, en met de bus gaat het beter en is even duur.
Het wordt dus lijn 62, en we weten precies waar en hoe laat ie terug gaat. (denken we op dat moment)
In het centrum uitgestapt en meteen de rondrit bus genomen. Bovenin zit je in de open bus met een koptelefoon met in het Nederlands (in ons geval) de hele tour.
Je kunt in en uitstappen op elke gewenste plek in de stad de hele dag door.
Dat doen we dus ook, en bezichtigen iig het kasteel, en wandelen door de grote stad met de mooie tuinen, parken en rijke historie aan gebouwen en belangrijke figuren. (Het voert te ver om dit allemaal te vermelden)
Wat ons wel weer opvalt zijn de kosten van eten&drinken.
2pinten bier en 2 salades is zomaar ff 40 piek. En zo leven we al een week.
Schotland is duur, min puntje, bovendien kunnen ze niet koken.
Maar het bier is lekker en koud en het is erg warm in de stad.
Doodmoe komen we aan bij de bushalte, er staat X62, dus wachten we op half 5, dan moet ie komen.
Wachten en wachten en wachten en vinden het raar dat er een kruis voor de cijfers staat.
Beginnen zo langzamerhand te twijfelen of ie wel hier komt!?
Oké,we hebben nog een kwartier en denken toch dat we verkeerd staan, en lopen als gekken naar wat wij denken een busstation.
Veel busmaatschappijen stoppen hier, behalve de onze.
Laat staan lijn 62.
We lopen ons rot weer terug, want om half 5 komt ie.
Iets over half 5 staan we weer bij de oorspronkelijke halte.
62 komt niet.
Dan maar (hadden we eerder moeten doen) om tien over half naar de touristinfo.
Tja....verkeerde plek.
62 komt gewoon heel ergens anders, en ja , we hebben hem gemist.
Deze tijd hebben we opgevuld met de bezichtiging (weer klimmen en klauteren)van weer een monument.
Na weer in de Inn te zijn aangeland, lekker eten, ja echt!, en nog een stuk songfestival bekeken met lekker cynisch BBC-commentaar, waar we ons rot om hebben gelachen.
Enkele whisky's en wijntjes later, gedesillusioneerd omdat Nederland niet meer mee mag doen gaan we maar eens op tijd slapen..........hopelijk zonder deuntjes in ons hoofd en maar hopen dat het plafond het nog ff houdt.
Zondag:
Laatste,laatste dagje.....
Ontbijten in "onze" gezellige Inn, laatste keer, en bij gebrek aan personeel waarschijnlijk, een ouwe zwetende, ziek uitziende vergane Schotse-glorie-kok die het ontbijt verzorgd.
Helaas...zo'n 'uitsmijter' krijg je nooit meer, het smaakte zoals ie er zelf uitziet.
Inpakken,afrekenen en wegwezen!
Laatste dag in Edinburgh, souveniertjes voor de privétaxi die ons van en naar Schiphol brengen,kids en katten oppas gekocht.
En onze laatste mooie tochtje langs de kust, niet te lang want we moeten weer op tijd inchecken voor de vlucht naar huis. *RIL*
De vlucht naar huis valt me alles mee, ik weet wat me te wachten staat, en onderga alles kalm en ontspannen.
Gelukkig hoort Paul niet de overslag van mijn hart en voelt ie niet de neiging van mijn maag om weer te verhuizen.
Maar echt, ik vond het vliegen terug zelfs leuk, en heb bijna continue naar buiten gekeken.
Er was 1 klein momentje dat Paul in de stress schoot, in plaats van dat ik eerst vraag waar knopjes voor zijn druk ik er meteen op, niet altijd even slim, maar gelukkig vertelde de stewardess die aan kwam rennen dat het juist was om haar te roepen. Hihi.
Oké Paul, ik zal volgende keer eerst vragen voor ik ergens op druk :)
Landing veilig en minder zacht, auto teruggebracht, bevriende "taxi"terug en languit in Bloemendaal met weemoed een Hollands chineesje gegeten.
Dag Schotland, tot heel gauw!
