Dag 1
Nadat we vroeg vanaf Schiphol moesten vertrekken en een vliegreis van ruim 4 1/2 uur arriveerden we op onze bestemming Lanzarote. 
In Nederland al een uur extra cadeau gekregen vanwege de wintertijd en in Lanzarote is het standaard een uur vroeger, dus nog een uur extra erbij. Dus een lange dag.
Huurauto opgehaald (een luxe 5-deurs Opel Corsa) en vervolgens onderweg naar ons appartement een tussenstop gemaakt bij de zeer drukke en toeristische zondagsmarkt in het plaatsje Teguise.
Op de terugweg naar de parkeerplaats langs een heel bijzondere beelden/rommeluitstalling gelopen.
Vervolgens door naar het dorp Haria waar ons appartement is. Onderweg nog even gestopt en genoten van fraaie vergezichten. Lanzarote is verder een vrij dor en kaal vulkaanlandschap.
In het rustige dorp Haria heel vriendelijk ontvangen door de goed Engels sprekende Amina, die ons uitgebreid het terrein waarop ons appartement zich bevind liet zien.
Eerste indruk is erg goed.
Even snel voordat de supermarkt in het nabij gelegen dorp Arrieta wat elementaire (lees wijn, water, brood, broodbeleg, snoep en zoutjes) ingeslagen en daarna even heerlijk een siesta gehouden.
Daarna nog even een duik in het zwembad genomen.
Nog even een foto van de bij het zwembad gelegen buitenkeuken en van de door Paul in eerste instantie abusievelijk voor granaatappel uitgemaakte citroenboom.
Later vanavond gaan we voor een eerste kennismaking met de lokale keuken naar een soort bar/cantina: La Tegala.
Voor een impressie van ons huisje en directe omgeving is hier een Youtube-filmpje, regisseur en commentator was een beetje buiten adem...
Klik op deze link om het filmpje te openen.
Dag 2.
Lekker een beetje uitgeslapen een daarna naar de ontbijtruimte gegaan voor een ontbijtje.
Behalve de gebruikelijke zaken ook een bijzondere vrucht genuttigd. We moeten nog even uitzoeken wat de naam van deze vrucht is:
Daarna met de auto naar de in 1973 door César Manrique, dé landschapsarchitect, kunstenaar en vormgever van Lanzarote, verbouwde observatiepost, Mirador del Rio gereden.
Verbluffend mooi uitzicht, zowel van binnen als van buiten over de omgeving en het eiland Isla Graciosa.
Daarna doorgereden naar de havenplaats Orzola en daar aan het haventje lekker even wat koffie (espresso) gedronken en genoten van de rust.
(Een onderweggetje zoals Hans die ook wel maakt...)
Langs de kustweg weer naar beneden gereden via vulkanisch landschap afgewisseld met zand(naakt)strandjes naar de toeristische attractie (must see !) de grotten Cueva de los Verdes. Die zijn niet individueel te bezichtigen, dus waren we genoodzaakt met een grote groep mensen en een redelijk Engels sprekende gids deze grotten te bezichtigen. Meteen goede gymnastiek, want het is een flinke klauter en daalpartij, waarbij je op meerdere stukken ook gebukt door smalle spelonken moet lopen. Al met al een tocht van ruim 1 kilometer die met uitleg een uur in beslag neemt.
Nog weer een stukje verder via de kustweg naar het vlakbij Haria gelegen dorp Arrieta gereden en daar even lekker op een klein strandje gelegen en in de (heerlijke watertemperatuur) zee gedobberd:
Op de terugweg naar Haria bij een rotonde nog het allerlaatste bij leven in 1992 door Manrique gemaakte kunstwerk gezien:
Bij ons huisje nog even gezwommen in het zwembad en daarna lekker even een siësta gedaan.
Vanavond uit eten bij het volgens Tripadvisor beste restaurant van Haria, op 100 meter loopafstand van ons appartement/huisje: La Puerta Verde.
Dag 3
Vandaag een vrij lange rit naar het zuiden, we willen naar het Nationaal
park 'Timanfanya'. Onderweg zien we ons dorp Haria van bovenaf liggen:
De landbouw op de heuvels en bergen wordt gedaan in terrassen die met lava bedekt zijn:
Als we er vlakbij zijn veranderd het landschap in een heuvelachtige weg midden tussen lavabrokstukken. Het vulkaanlandschap maakt dan al een overweldigende indruk...
Vlak voor de officiële ingang van het park is er een toeristische attractie waar haast niemand omheen kan: het in een caravan met een dromedaris beklimmen van een stukje lavalandschap.
Voor ons werd een extra grote en sterke dromedaris uitgezocht, want 2 van die dikkertjes aan beide zijden van hem moet ie natuurlijk wel houden...
Voor een filmpje van de hachelijke rit kan je hier klikken.
Daarna nog een klein stukje doorgereden naar de officiële entree van het nationale park.
Toegangsgeld betaald en vervolgens is het nog 2 kilometer
rijden naar een centrale plek waarvandaan je niet verder individueel het park
in mag, maar met een bus verder moet.
Eenmaal boven aangekomen staat een futuristisch ogend gebouw met daarin een restaurant dat een grote oven heeft die gebruik maakt van de hitte van het onder het bebouw doorstromende gloeiendhete lava. Er worden gewoon kippetjes op gegrild.
Gat in de grond waar de hete lava gewoon nog borrelt:
Daarna de bus in voor een, ruim een half uur durende, rondrit (met uitleg in meerdere talen) door het vulkaanlandschap. Erg indrukwekkend om te zien. De laatste grote vulkaanuitbarsting is alweer van 1730 en die verwoestende ( 6 jaar durende) uitbraak heeft het huidige landschap gevormd. Onderweg zie je allerlei grillige vormen, grotten en ook vulkaankraters.
Op de terugweg vlak voorbij Arrecife nog even een afslag genomen om het in
1992 afgebouwde huis van Cécar Manrique te bezichtigen.
Wat een fantasie had die man om midden in het lavalandschap een prachtige futuristisch aandoend huis met zwembad en atelierruimte neer te zetten. Tegenwoordig kan je een aantal van de vertrekken bezoeken en ook zijn eigen collectie moderne kunstverzameling (met o.a. werken van Miro en Picasso) bekijken.
Vandaag rustig aan gedaan.
Vanmorgen na het ontbijt naar de Jameos del Aqua gereden.
Een grot met daarin een door zeewater gevoed meertje die onderdeel uitmaakt van een geologisch parklandschap, half binnen, half buiten.
In 1966 door César Manrique verfraaid en van verschillende terrassen voorzien.
In het heldere water zie je kleine witte stipjes, die bij nader inzien kleine witte krabbetjes blijken te zijn. Albinokrabbetjes, omdat ze nooit het daglicht zien.
Op 1 van de terrassen even koffie gedronken en daar komen brutale vogeltjes meteen op af:
Het buitengedeelte omvat een soort zwembad en een auditorium:
Onderdeel van het complex is het Casa de los Vulcanos, een nu gedateerde ooit futuristisch bedoelde tentoonstelling over het vulkanisme en het ontstaan van Lanzarote.
Wat zijn het er veel...
Daarna de kustweg richting Orzola genomen en onderweg even gestopt om een foto van het woeste landschap te maken.
Kort daarop kwamen we bij een prachtig rustig zandstrand met cirkelvormige bouwsels van lavasteen (het leken wel allemaal kratertjes op het strand) waarin je heerlijk beschut kan (naakt-)liggen.
Even lekker een uurtje op dat strand in de wind gelegen om wat kleur op te doen.
Daarna via Arrieta (even nog wat boodschappen gedaan) weer terug naar ons huisje/appartement in Haria, waar we lekker de rest van de middag bij het zwembad en lezend op ons eigen terras hebben doorgebracht.
In de avond uit eten geweest in Arrieta bij een soort kantine-achtige zaak met plastic op de tafels, maar goede kwaliteit simpel eten. Vooraf gefrituurde geitenkaas met vijgencompote voor Trudie en een gegrilde pulpo voor Paul en als hoofdgerecht een enorme kalfsschnitzel voor Trudie en voor Paul heerlijke gegrilde grote gamba's met Canarische (gezouten) aardappeltjes.
Dag 5
Vandaag vooral het zuidwesten van het eiland bezocht. Na het ontbijt via Arrecife en Yaiza naar het vissersdorp El Golfo gereden om daar even koffie te drinken. Piepklein dorpje, maar wel met 10 visrestaurants.
Poes op jacht naar krabbetjes tussen de rotsen:
Belangrijkste toeristische attractie is een rotspartij met daarbij een groene lagune (Lago Verde) die in een vulkaankrater tijdens de ijstijd is ontstaan.
Even verderop doorrijden kom je bij Los Hervideros ( de kolkenden). Inderdaad kolken de golven op de kust en hebben die hele stukken rots uitgesleten.
We waren niet de enigen vandaag. Al die kleine stippen op de rots zijn dus toeristen:
Voor de rest inderdaad ruige en enorme op de kust beukende golven:
Een er kwam een soort grote libelle langs gevlogen:
Daarna nog verder naar het uiterste Zuidwesten van het eiland gereden en onderweg kwamen we deze oude zoutwinning-bassins tegen. Tegenwoordig alleen nog maar 1x per jaar in gebruik voor de eendenjacht.
In het uiterste Zuidwesten kwamen we terecht in, voor ons, de hel op aarde. De badplaats Playa Blanca.
Echt enorm toeristisch met werkelijk allemaal all-in resorts en bijbehorende massa-toeristen. Vanuit deze plaats gaat ook de veerboot naar Fuerteventura.
Met gierende banden weer vertrokken richting het Noordoosten en in de buurt van Mala op zoek gegaan naar een strandje. Onze gids (boekje) verwees ons naar Playa Charco del Palo. Daar aangekomen voelden wij ons toch iets uit de toom vallen, we bleken in een naturistendorp terecht gekomen te zijn.(geen foto's!)
Toch dus maar verder gereden richting Arrieta, maar bij Mala nog even een cactusplantage gefotografeerd,
In Arrieta eerst even lekker in zee gezwommen op hetzelfde strandje als eerder deze week en bij het strandtentje een late middagsnack genomen:
Daarna weer terug naar ons huisje in Haria voor een snelle zwembadduik en een korte siësta en vervolgens weer terug naar Arrieta om daar een door broer Mick en familie aangeraden restaurant te bezoeken. Het beste restaurant van Arrieta, El Marinero.
We zaten aan het open raam boven de branding van de zee.
Heerlijk gegeten inderdaad! Goede afsluiting van een drukke dag.
Dag 6
Een lekker rustig dagje vandaag.
Na het ontbijt weer eens richting Orzola gereden. Onderweggetje:
Bij de gratis Mirador de Guinate (vlakbij de dure Mirador del Rio) even het uitzicht bewonderd:
Daarna naar het wijnbouwplaatsje Ye gereden om een bodega te bezoeken.
Om 11:15 dus al wat geproefd en een aantal lekkere lokaal gemaakte wijnen ingeslagen om mee terug naar Nederland te nemen.
Vlak onder Orzola een mooie baai ontdekt, de Bajo de los Sables. Daar in eerste instantie op een lekker stukje zand tussen de rotsen gaan liggen en heerlijk gezwommen tussen de scholen vis. Echter... het werd vloed en het water overstroomde steeds meer ligplekjes. Op het laatst met alle spullen door het water moet waden om nog een droog plekje te zoeken. Wel heerlijk een paar uur gezwommen en gezond.
Op deze foto met pijl aangegeven waar wij in eerste instantie nog op het droge lagen.
Aan het einde van de middag in Orzola bij de haven even nog wat tapas gegeten en een biertje gedronken.
Op het terras zat naast ons een jongen met z'n aandachtig luisterende (...)vriendin, die live wat Spaanse smartlappen zong en zichzelf daarbij begeleide op de gitaar. Voor een korte impressie van dit talent kan je hier een klein stukje film bekijken.
Daarna weer naar ons huisje voor een korte siësta en vanavond weer in Arrieta leker buiten op een terras boven de branding gegeten bij El Amanecer.
Dag 7
Laatste hele dag voordat we morgen weer richting Nederland vertrekken. Een beetje regenachtig en bewolkt weer, dus de ideale gelegenheid om het enige stukje van het eiland dat we nog niet verkend hadden te bezoeken. Het midden en de midden Westkust.
Onze eerste stop is in San Bartolomé bij het Etnografisch Museum dat zich bevind in een oud wijnhuis uit 1730. Vol gestouwd met allerlei (gebruiks)voorwerpen uit de diverse eeuwen, inclusief klederdrachten.
Daarna door richting Mozaga waarbij je onderweg het Monumento el Campesino tegenkomt. Een door César Manrique (daar is ie weer...) 15 meter hoog gemaakt eerbetoon aan de boeren van het eiland. Gemaakt van oude containers zoals die op schepen werden gebruikt. Het zou een boer met een ezel en een dromedaris moeten voorstellen, maar de lokale agrarische bevolking heeft het nooit echt kunnen waarderen. Te modern voor ze.
Er tegenover is een restaurant waar we een koffiepauze hebben genomen.
Vervolgens door via Tao en Tiagua naar Tinajo waar op het dorpsplein in het midden een bijzondere Drakenbloedboom staat:
Onderweg nog een foto gemaakt van een gewas dat we nog steeds niet hebben kunnen thuisbrengen. Wie het weet mag het ons zeggen.
Doorgereden tot aan de kustplaats La Santa en daar op de boulevard gelopen en geluncht. Veel wind, hoge golven.
Voor wie interesse heeft: er staat nog wel wat te koop daar.
Doorgereden naar de baai van La Caleta, waar een woeste storm stond die het zelfs voor de aanwezige surfers en kitesurfers haast onmogelijk maakte hun hobby te beoefenen.
Binnendoor via Teguise weer terug gereden naar onze verblijfplaats in Haria om daar van een laatste siësta te genieten en om vanavond maar weer bij het beste restaurant van deze plaats, El Puerta Verde, de vakantie in stijl af te sluiten alvorens de koffers in te pakken en morgenochtend om 7 uur het huisje te verlaten om richting vliegveld in Arrecife te vertrekken.
Tenslotte.
Nog een collage van alle bloemen en planten die wij in de tuin van ons huisje aantroffen:
.jpg?timestamp=1446316633740)